بسم الله اَلرحمن اَلرحیم
سلام
************************
من وجود دارم.
وجودى که یه نقطه از فعل خدا است.
شاید هم یه اپسیلون. ینی حتما این طوریه که خیلییییی کوچولوه
انقد که تو دایره ى خلقت دیده نمیشه.
خدا وجود داره.
یه وجود اونقدر بزرگ که من اگه تمام سلولاى مغزو قواى روحیمو جمع کنم نمیتونم درکش کنم
خدا اشد موجوداته
وجود، دوست داشتنیه و خدا، دوست داشتنی ترین
و منِ کوچولو رو هم از سر همین دوست داشتنی بودن خودش آفریده
ینی فکر کن خدا به من موجودیت داده به انسان کاملش و انسان های کاملش هم.
و من حواسم پرت این توهم بزرگ بودن میشه و یادم میره واسه چی اومدم
خدایا به فرشته هات گفته بودی من یه چیزی میدونم که شما نمیدونین
و اون چیز شاید همین بوده که خواستی بروز و ظهور خودت باشه انسان.
این خدای اکبرِ علیِ عظیم این مخلوق کوچولوش رو غرق نعمت کرده
و اون وقت این مخلوق کوچولو، قلدری میکنه، ادای بزرگا رو در میاره، مستکبر میشه
فکر میکنه کسیه!
فکر میکنه هر چی داره از خودشه!
یادش میره حتی یه صدم ثانیه از زنده بودنشو مدیون خداست و اگه خدا نخواد هیچی ازش باقی نمی مونه
و خدا باز هم با فضل و رحمتش با این کوچولوی متوهم برخورد میکنه.
اخه خدایا چی میشه که من خطا میکنم تو چشم پوشی میکنی؟!
چی میشه که قلدری میکنم تو بازم نعمت میدی.؟
اخه چقدر مهربون و صبور میتونی باشی.؟
و من چقدر پررو می تونم باشم.؟
**********************
معتقدم حتی فهم این که رو به رشدی یا رو به سقوط
لطف خداست.
حتی این که بفهمی امروزت از دیروزت بهتر بود یا بدتر
و خدا چه میکنه با مخلوقاتش.
ادم وقتی فکر میکنه شرمنده میشه.
دلش میخواد زمین دهن باز کنه و بره توش.
اون قدر که بد کرده در بارگاه این خدای رئوفِ رحیمِ کریم.
این که رزق هر لحظه ت چی باشه قطعا اراده ی خداست و عنایتش
و این بین واسطه ای گذاشته از جنس مهربان بودن خودش
و عجب واسطه ی فیضی است "امام"
امامی که گریه کنه برای تک تک ادم هایی که باید به دنبالش میومدن، حضور و ظهورش رو میخواستن اما به جاش گناه کردن و فراموشش کردن و منتظرش نیستن.
قطعا از جنس خداست.
در طول خداست
امامی که از خدا بخواد که ادم های خطاکار امتش بلکه هم همه ی مردم دنیا و عالم رو ببخشه
امامی که بخواد از حسناتش بردارن و بذارن تو نامه ی اعمال خطاکاران امتش.
امامی که مَثَلش مثل کعبه است اما کعبه ای که اکثر ادم ها نمیرن تا طوافش کنن
اصلا اکثر و اقل به من مربوط نیست.
هر کسی ندونه من که خودم به حساب کتاب خودم واقفم.
و چه بدم من. و چه ظالمم من.
که صبح و شام نامه ی عملم دل امام زمانم رو خون میکنه.
غصه ی دلش رو اضافه می کنه و اشک چشمش رو جاری.
و وای بر من.
و من معتقدم به عنایت امامه که خدا اراده میکنه کسی رو بر سر راهم قرار بده
کتابی رو به دستم برسونه
سخنی رو به دهان اطرافیانم بیاره که منو هدایت کنه
این که هر ترم چه درسی میدن بهت و چه استادی میذارن برات و چه محتوایی ارائه میشه و چه چیزی گیر تو میاد.
یعنی در واقع تو چی میفهمی از همه ی این ها
این که سال تحویل چه سفری میفرستنت
با کیا همسفرت میکنن
کجاها میبرنت
و قطعا این که چه سختی هایی رو برات مشخص میکنن
و امان از منِ بی توجهِ ناسپاس.
و هزاران هزار نعمت که من چشم ندارم که ببینم و فهم ندارم که متوجهشون بشم (قطعا به واسطه ی خطاهای خودم).
*******************
خدایا
ظرف وجودیمون رو خودت بزرگ کن
که فهممون از عظمت تو و از کوچکی خودمون بیشتر بشه
خدایا
ما رو بیش از این شرمنده ی امام زمان نکن.
کاری کن بیش از این مایه ی غم و غصه ی اماممون نباشیم.
------------------------
خدایا به امید تو.!
ایده پردازى هاى یک دانشجو؛ با فراشناخت فارغ از مدرسه هاى آینده را نجات دهیم!
رو ,ی ,خدا ,تو ,میکنه ,میشه ,این که ,و چه ,رو به ,امامی که ,دوست داشتنی
درباره این سایت